100 jaar architectuur in Rotterdam
1981: Willemsbrug
Cor Veerling
In 1878 worden de Willemsbrug en de
Willemsspoorbrug - genoemd naar Koning Willem III - over de Nieuwe
Maas in gebruik genomen. Samen met de Koninginnebrug en de Hef over
de Koningshaven vormden zijn als Maasbruggen, de eerste vas
te
oeververbinding
in Rotterdam. De aanleg van deze bruggen onderstreept de sprong die
Rotterdam
maakt naar de linker Maasoever. Tot die tijd had de ontwikkeling van
de stad zich uitsluitend afgespeeld op de rechter Maasoever. De
onstuimige groei van de handel met het industrialiserende
Ruhrgebied, maakt het noodzakelijk dat de Rotterdamse haven
grootschalig zou worden uitgebreid. Op de Noordoever was daarvoor
geen ruimte. De zakenman Pincoffs voerde campagne voor de sprong
naar zuid tegen de weerstand van de traditionele handelselite in.
Pincoffs wint het pleit en er wordt een begin gemaakt met de
ontwikkeling van havens op het eiland Feijenoord. Die ontwikkeling
werd door particuliere bedrijven ter hand genomen, met als
voorwaarde dat de gemeente een vaste oeververbinding zou realiseren.
In 1877 kwa
men,
in het kader van het regeringsplan om de spoorlijn
Amsterdam-DenHaag-Rotterdam aan te sluiten op de lijn die vanuit
Antwerpen naar Nederland liep, de spoorbruggen gereed. Binnen enkele
decennia werd de Willemsbrug door het toenemende verkeer een
verkeersknelpunt. Dit werd in 1940 enigszins opgelost door de aanleg
van de de Maastunnel. In de jaren 70 van de 20e eeuw wordt de
Willemsbrug weer ontoereikend om het verkeer te verwerken. Er wordt
begonnen met het ontwerp van een nieuwe Willemsbrug. De brug dient
voor lokaal verkeer. Doorgaand verkeer wordt via de Brienenoordbrug
(1965) en de in 1967 geopende Beneluxtunnel geleid. De brug wordt
100 meter ten oosten van de oude brug gebouwd en via een
chicane aangesloten op de Koninginnebrug, die het Noordereiland met
Rotterdam Zuid verbindt. Ook op de Noord oever maakt de weg, om de
Oude Haven te sparen, een Z-bocht om via de Verlengde Willemsbrug
over de Wijnhaven aansluiting op de Blaak te geven: de "lus van
(wethouder) Linthorst". De oude Willemsbrug wordt vervolgens
gesloopt. Alleen de oude bruggenhoofden resteren nog. In 1992 wordt
de spoorbrug vervangen door de Willemsspoortunnel.
De nieuwe Willemsbrug moest een op een hoogte van 12,5 meter boven NAP krijgen, maar vanwege te hoge kosten werd dit bijgesteld naar 11,5 meter. Uit zes ontwerpen werd het goedkoopste gekozen. Het brugdek van de nieuwe brug wordt gedragen door een stelsel van trekstangen, die naar twee A-vormige rode pylonen zijn gespannen. Deze pylonen fungeren als een soort poorten fungeren. Architect Veerling had liever één pyloon gemaakt, net als de latere Erasmusbrug heeft. De pylonen zijn 65 meter hoog en staan 260 meter uit elkaar. Het wegdek is licht gebogen. De noordelijke oprit is als viaduct uitgevoerd, waaronder een discotheek is gebouwd. In 1981 wordt de brug door prins Willem-Alexander geopend.
Tussen het oude bruggenhoofd van de Willemsbrug en een oude pijler van de spoorbrug hangt een sculptuur van Auke de Vries (Maasbeeld), dat door de Rotterdammers "de Waslijn" wordt genoemd.
Ook opgeleverd in 1981:
| Wollefoppenpark | Bakker & Bleeker |
| Kantoor Ernst & Young (vh Moret & Limperg) | J. Hoogstad |
| Medisch Centrum Oude Westen-Cool | Loerakker, Rijnboutt, Ruijssenaars |
| Woningbouw Gaffelstraat/ St Mariastraat | Van Wijngaarden |
| Uitbreiding Laurenskerk | W. Quist |
Andere projecten van Cor Veerling:
In Rotterdam:
| Metrostations Rijnhaven, Maashaven, Zuidplein | 1968 |
| Metrostation Slinge | 1970 |
